Mən kimi dostdum bilim, mən kimi düşmən bilim,
Bir dənizəm, fırtınalı, boş qalıbdı sahilim.
Bu həyatın həm yaxşı üzün, ən pis üzün görmüşəm,
Mən özümü şairlərə, rəssamlara bənzətmişəm.
Nəyim varsa, nəyim yox, dostlar ilə tən olaram,
Mən elə həmənki qayda, dəyişmərəm mən olaram.
Baxma çox da sən mənə, deyib-gülüb şən olaram,
Hərdən üzüm güləndə, kövrək olub daxilim.
Yaxşı günüm çox olsa, sağıma soluma keçəllər,
İndi salam da vermir, gözlərimdən öpənlər.
Birazca dara düşmən, bəlkə çıxıb gedərlər,
Mənim o güvəndiklərim, dost-tanışım, sevgilim.
Yoxdu mənim özümlə, bu da edir şad məni,
İstəmərəm ki, görələr haçansa bərbad məni.
Ögeylər yaxınlaşır, doğma bilir yad məni,
Dərdimi kimlə bölüm, özümdə qaldı nisgilim
