Şəhriyar - Necəsən

Necəsən...
Bu sözdə gizlənən min sual,
Üzümə baxmağa cəsarət etməyən gözlərin,
Susqunluqda boğulan səsim,
Necəsən?
Necəsən, ey qəlbimin yurdu,
Yoxluğum səni yordu?
Hər anım sənsiz kədər,
Bitməyən bir tək sual.
De görüm necəsən?
Sənsiz hər gecə eyni səhər,
Hər səhər eyni qaranlıq.
Bakı küləyi yoxluğunu pıçıldayır,
Bu şəhər sənsiz, bil.
Hər addımda bir xatirə,
Hər xatirədə bir ağrı.
Sən getdin, vaxtda durdu,
Mən yaşamağı unutdum.
Necə yox oldun, necə getdin,
Heç iz buraxmadan?
Mən səni hər kəsdə axtardım,
Amma tapa bilmədim.
Bir gün gələcəksən, dedim,
Gözlədim gəzdiyimiz yerlərdə.
Mən gözlədikcə sən gəlmədin,
Mən uzaqlaşdım sən gəldin...
Necəsən, ey qəlbimin yurdu,
Yoxluğum səni yordu?
Hər anım sənsiz kədər,
Bitməyən bir tək sual.
De görüm necəsən?
Necəsən...
Hələ də ürəyimdə...
Beynimdə...
Səsin var...