Pərviz Bülbülə - Səni Küləkdən Soruşdum

Sevgilim, qara gecələr kimi zülfün qaradır
Həsrətin məni məhv etməyə imkan yaradır
Sənsizlik məni elə hala salıb
Ümidimi elə üzüb, ürəyim para-paradır
Gəl artıq, sənsiz həyatın
Dadı yox, tamı yox, dərdim çox
Bir dərd ki, onun heç əncamı yox
İllərdir, sənsiz yaşayıb anlamışam ki
Yaşamağın anlamı yox
Səni küləkdən soruşdum
Ah çəkib qəmli nəğmələr qoşdu
Səni dənizdən soruşdum
Bir təlatümlü dalğalar coşdu
Səni yetəndən soruşdum
Kimsə bir cavab vermədi
Könlüm odlara tutuşdu
Səni küləkdən soruşdum
Ah çəkib qəmli nəğmələr qoşdu
Səni dənizdən soruşdum
Bir təlatümlü dalğalar coşdu
Səni yetəndən soruşdum
Kimsə bir cavab vermədi
Könlüm odlara tutuşdu
Yerdə külək dağıtsa saçının ətrini, yanaram
Göydə Günəş gül üzünə gülsə, elə odlanaram
Neynim axı, yerə-göyə sığmayan eşqimlə səni
Yerə-göyə qısqanaram
Gəlməsən, yaşı gözlərimin durmadan axacaq
Tutmasan, tutub əllərimi özgəsi sıxacaq
Gözlərim məni tərk etdiyin o uzun yollara
Gecə-gündüz baxacaq
Səni küləkdən soruşdum
Ah çəkib qəmli nəğmələr qoşdu
Səni dənizdən soruşdum
Bir təlatümlü dalğalar coşdu
Səni yetəndən soruşdum
Kimsə bir cavab vermədi
Könlüm odlara tutuşdu
Səni küləkdən soruşdum
Ah çəkib qəmli nəğmələr qoşdu
Səni dənizdən soruşdum
Bir təlatümlü dalğalar coşdu
Səni yetəndən soruşdum
Kimsə bir cavab vermədi
Könlüm odlara tutuşdu
Səni küləkdən soruşdum
Səni dənizdən soruşdum
Səni yetəndən soruşdum
Səni küləkdən soruşdum
Ah çəkib qəmli nəğmələr qoşdu
Səni dənizdən soruşdum
Bir təlatümlü dalğalar coşdu
Səni yetəndən soruşdum
Kimsə bir cavab vermədi
Könlüm odlara tutuşdu