Cem Adrian • Düştüm

Hiç yıkanmamış sokaklara
Hiç yaşanmamış yalanlara
Dünya diye düştüm
Dünya diye düştüm

Hiç kanılmamış yalanlara
Hiç okunmamış kitaplara
Düştüm, düştüm

Karşılıksız gülümsemelerin cehennemine
Sevgisiz kalmaların, hakkını olmayanın almaların dünyasına
Düştüm (düştüm)
İçimde bi'kaç anı kaldı
Ateş gibiydim, kime değdiysem canı yandı
Hatırladığım hadiselerin kaçı gerçek, kaçı yanlı?
Kaçında ben hatalıydım kim bilir?
Kurusu yandı, yaşı yandı
Herkesle barışmak istiyorum
Ne yaşadıysam acı tatlı
Bağrışları, kavgaları
Kaldırmıyor başım artık benim
Geleceğimle ilgili büyük bir karar aldım demin
Çünkü artık herkes yaram, hiç kimse yarabandım değil

İstanbul'a benzetiyorum kendimi
Ki İstanbul tanıdığım en yapayalnız şehir
Affetmeyi öğrenir ya insan dara düştü mü
Kırıldığım herkesi affettim
Sadece bana küskünüm
Boynum eğri ama daha düzgünüm
Ve artık eskisi kadar üzgün değilim sanırım
Daha üzgünüm

Hiç yıkanmamış sokaklara
Hiç yaşanmamış yalanlara
Dünya diye düştüm
Dünya diye düştüm

Hiç kanılmamış yalanlara
Hiç okunmamış kitaplara
Düştüm, düştüm

Kendimi bulduğum, bir aşkı vurduğum
Bir yolun sonunda ateşe durduğum yere
Düştüm, yine düştüm
Elimde anahtar, önümde kapılar
Kilitli kaldığım bir karanlığın içine
Düştüm, yine düştüm

Duy sesimi (duy sesimi)
Uzat elini (uzat elini)
Çek çıkar (çek çıkar)
Kurtar beni (kurtar beni)

Duy sesimi (duy sesimi)
Uzat elini (uzat elini)
Çek çıkar (çek çıkar)
Kurtar beni (kurtar beni)

Hiç yıkanmamış sokaklara
Hiç yaşanmamış yalanlara
Dünya diye düştüm
Dünya diye düştüm

Hiç kanılmamış yalanlara
Hiç okunmamış kitaplara
Düştüm, düştüm