Mehemmed Feda - Bədbəxt Qadınım

Gününün rəngi saçından qaradır
Bagrının başı sagalmaz yaradır
Bu ömür dəftərini səndən alıb
Ki yazan bəxtini çox qarə salıb

Niyə sevdim görəsən əhdinə ilqarına sadiq olmayanları
Səndən üstün tutdum əlinə su tökməyə layiq olmayanları
Əlimdə gül var ikən özgə güllərdə gül oldu
O susuzluqdan amma yandı yandıqca kul oldu

****:

İpə sapa düzdüm səni
O qədər üzdüm səni
Ay mənim bədbəxt qadınım

Gecələr aglayanım
Urəyin daglayanım
Ay menim bədbəxt qadınım

Bəlalı başı daşlı
Elə gözləri yaşlı
Ay mənim bədbəxt qadınım

Bənd

Kaş o günlər yenə bir gün qayıda
Yaşananlar mənə bir gün qayıda
Kaş sənə verməz idim bunca zülum
Kaşki bu kaşkilər olmazdı gülum

İllərin agrısını dərdli gözlərdə bogub gülərək gizləyənim
Boylanıb pəncərədən əli qoynunda məni gecələr gözləyənim
Bir vaxt əl catmaz olan o təmiz sevgi nə oldu
Ona ruhun nə ücün bu qədər biganə oldu