Ne sana ne sevgine ihtiyacım yok
Saygısızca yorumlara ihtiyacım yok
Herkes korkar yanımda olmana ihtiyacım yok
Zifiri de olsam aydınlığına ihtiyacım yok.

Kimseden öğrenmedim benim hiç kimseye minnetim yok.
Sende o eksik bunda bu eksik ihtiyacım yok.
Herkes korkak dostum da olmana ihtiyacım yok
nefret et benden çünkü sana hiç ihtiyacım yok.

biliyorum iyi kötü olsa da yürüyorum durmam inandığıma
kendime dürüstüm sen zifirisin üzülüyorum yandığıma
kötülüğe gebesin değiyor mu kendini kibire bıraktığına
sanki bir nemesis biner sırtına inanıp öc aldığına

kendini sev yaşa çıkar orta parmak toplumun tüm gerici kafalarına
görünmeyen yasalarına, dedikoducu mahalle karılarına,
giriyorlar havalarına ama ona tek yapabilen papara para
neyseki ölçütü basittir onların paran varsa gider huyuna.

herkesin namusu kendine sahibe ihtiyacın yok
güçlüsün farket bunu bir korumaya ihtiyacın yok.
en akili sen ol çevrende boş akıla ihtiyacın yok.
unutma teksin böyle gideceksin ihtiyacın yok.

ne takışmaya ne de hiç öne çıkmaya ihtiyacım yok.
beni tanımaman umrumda değil ihtiyacım yok.
düşleyen sen oldun dönüştür gerçeğe hiç bir yardım yok.
bir işimi bırakamam arkama bakmadan ihtiyacım yok.

yook, yook, ihtiyacım yok,

herkes gibi kendimi ben de bir zamanlar önemli zannediyordum.
stabilize etmeden tüm hislerimi açığa çıkarıp bunu gösteriyordum.
mutluluk geçici bir his ben, ömrüme yayılır sanıyordum.
sonra kalktı bu gözümden perdeler anladım kendimi kandırıyordum.

içimizi çürütüyor stres, tenin olmasa da ruhun solgun.
senin için nasıl onu bilemem fakat beni yaptı hayat çeyreğinde yorgun.
ne önümü gösteriyor, ne de kaçmama fırsat tanıyordu.
bir de üstüne kime güvensem gelip gard kırıp yumruğu patlatıyordu.

depresif olmamak için bazen neye tutunsam diye düşünüyorum,
bir gün aradı bir arkadaş dedi ben gazı açtım ölümümü bekliyorum,
dedi bana bir sebep söyle vazgeçmek için artık seni dinliyorum.
tek diyebildiğim ailen var, başka bir şey bilmiyorum.

bayağı uzun zaman oldu sürekli gündemde bunları konuşuyoruz,
sanki bir karabasan çökmüş üstümüze farketsek de hiç kaçamıyoruz,
sıkıcı gelse de ilişkiler deniyor her seferinde de bocalıyoruz,
bir çıkış noktası arıyor fakat başlangıç noktası dahi bulamıyoruz

dedi bitecek bu yıkım bir gün mutlaka yeni kapıları aralayacak.
bunca derdi veren Allah ya yine kurtarıp bir düzene yamalayacak
artık kanamayacak gibi geliyor biri vursa da sırtımıza bıçak.
biliyorum bunu bir şekil atlatsam da ruhum asla sağ çıkamayacak.