Qaraqan — Günəş Altında

Günəş altında yox yeni heç nə

Keçmək istədiyin sərhədləri [1] kimsə səndən öncə keçib

İlk dəfə gördüyün dənizi min illər öncəsi Ezop [2] içib

Köhnə içi hər şeyin, təzə ancaq üz qabığı, ev qabağı

Qoca dərzinin iti baxışına sataşır sapları yeni yamağın, yeni sabahın [3]



Ürəklərdə nə nurdu, nə qaranlıq — bizim ürəklər alatoranlıq

Günəş altında yox yeni heç nə, yarı Tövrat, yarı Quranlıq

Səhranı dolandı, qumlara uzandı, çoban aqil [4]

Öyündü: “Burda ilk yatan mənəm” — xəbərsiz, yatır qumun altında Babil [5]



Günəş altında yox yeni heçnə

Gəlir gündüz bitir gecə

Atalar qocalar, oğullar böyüyər, yenə eyni səhvləri seçər

Günəş altında yox yeni heçnə

Heçnədən gəlib dönürük heçə

Əvvəlin sonu, səhranın qumu

Damlayam dənizin yarıyam mən [6]




Günəş altında yox yeni heçnə

Oxunub bütün nəğmələr, bəstələnib şeirlər

Bu dizini mən bilirəm əzbər, baxmayanlar, sizə xoş seyirlər

Sizə xoş səyahətlər, çıxacaqsız dünyanı səyahətə

Bir gün varacaqsız mənim kimi sonuna Qərbin

Deyib, ağacan, bu ki, beşiyi Şərqin

İçi didərgin, içi susqun, içi viranə, içi gərgin

Neçə məşum, neçə zavallı, üzü təbəssümlü, amma içi bədbin

Necə kəskin xəncərə çevriləcək filizin, əgər yonmasan öz içini, qəlibin

Xəncərinin qəlibi qəlbin, atəşi talehin, çəkici dərdin [7]

Ölü balıq üzər axın ilə, ancaq diri balıq axın əksinə üzəcək [8]

Özgəni imdadı bilən, yüz qapı döyüb öz qəlbinə dönəcək

Məninə varacaq, yetəcək, qum dənələri səhraları yapanda

Doğanda qığılcımlar atəşi, balaca damla dəniz olduğun biləcək [9]



Günəş altında yox yeni heçnə

Gəlir gündüz bitir gecə

Atalar qocalar, oğullar böyüyər, yenə eyni səhvləri seçər

Günəş altında yox yeni heçnə

Heçnədən gəlib dönürük heçə

Əvvəlin sonu, səhranın qumu

Damlayam dənizin yarıyam mən