Teoman • Kırılganlar Kralı

Çocuktum, çocuktum, çok yorgundum
Yazıkmış bana, korkuluydum
Patikalar keşfetmiştim o korkuların ardında
Kendimi düşlerimle dokumuştum

Hayat sessizdi, benim gibiydi o da
Her yanıyla bezgindi, saçıldı ayaklarıma
Çıkmasın diye sırlarım ortalığa
Yalvarıyordum mektuplarımla Allah'ıma

Büyüdüm, büyüdüm, çok değiştim sonra
İyiden kötüye, kötüden iyiye kendimi kaybetmeye
Tahtı, tacı, asası hiçbir zaman olmayan
Kırılganlar Kralı ilan etmiştim kendimi

Kıstırmıştım yıldızları kendi gökyüzüme
Işıkları sönüktü, demek ki ölüydü hepsi
Onları böyle hayal etmemiştim ki
Bir de cam gibi kesmişlerdi etlerimi

Büyüdüm, büyüdüm, çok değiştim sonra
İyiden kötüye, kötüden iyiye kendimi kaybetmeye
Tahtı, tacı, asası hiçbir zaman olmayan
Kırılganlar Kralı ilan etmiştim kendimi

Kahrolmuştum, çıt sesi bile yoktu dünyamda
Posta kutularında kaybolmuştu mektuplarım
Zayıf bi' kuştum, tir tirdim, yazıktı kanatlarıma
Allah bile sesini yükseltmiyordu unutulanlara

Böyle kalacak değildim, değişecektim, her şeyi aldığımda
Büyüyüp rock 'n' roll'un şairi olduğumda
Şimdi bakıyorum da dünyaya, değil hiç umrumda
Melankolimi avutuyorum narsizmin koynunda

Boş verdim sonra hayatıma, hatta kendi canıma
Kalbimi de bıraktım mazimin nehrinin sularına
Hapsolmuştum insanlara, onların küçücük ruhlarına
Boşuna teselli aradığım kadınların vücutlarına

Büyüdüm, büyüdüm, çok değiştim sonra
İyiden kötüye, kötüden iyiye kendimi kaybetmeye
Tahtı, tacı, asası hiçbir zaman olmayan
Kırılganlar Kralı ilan etmiştim kendimi