Neymət Mikayılov - Nankor

Məni yox, özünü aldatdın sən hər gün,
Satdın məni, mən ki qalmadım üzgün,
Əməllərinlə sözlər gəlmədi düzgün,
Səndə gözümdən düşdün mənim hər gün.

Saf duyğulara çirkli ruhunu qatdın!
Dəyər-dəyməzə sən bütün anları satdın,
Heç nə olmamış kimi hər gecələr yatdın,
Buraxdım səni, gözümdən düşüb batdın.

Peşman deyiləm yaşadığım hər şeydən mən,
Kimlər getdi axı məndən, kimsən sən?
Bəddua da deyil, hər şeyə layiqsən sən!
Andımızı pozub hər şeyi şəhvətə satdın.

Növbə çatanda xoşbəxtliyə sən gözlə,
Dürüst səhnəyə gəlmisən hansı üzlə?
Mən səni ifadə edərəm bircə sözlə:
Mənliyin altda şəhvət, hisslərin üstdə.

İnanma heç kimə, inanma artıq əbəsdir,
Hər şey bəlkə də anlıq həvəsdir,
Bəlkə də sözlər bəzən çox adi hissdir,
Bəlkə də dəyərsiz insanlar üçün səsdir.

Biri gələr gedər, biri gələr qalar hərdən,
Biri isə könlünə məhəbbət salar hərdən,
Biri də ki, anlıq yaranan isti nəfəsdir,
Bəlkə də xoşbəxtliyə aid bir hissdir.

İnanma xoş sözlərlə hər şeyi güdənə,
Bəldə bağlama səninəm, əzizim deyənə,
İnanma xain-xain içdən gülənə,
Yasda saxlamaz can dediklərin ölənə